Први услов је бити рођен са таквим даром. Наравно, тај порив да се нешто ствара исказује се временом.
Бити аутор у музици подразумева добро познавање музичког жанра којим се бавите, а то значи знати историју жанра и лично свирати и анализирати литературу.
Музичко образовање је такође важан фактор у формирању става и квалитета музике коју аутор ствара.
Аутор мора да има критички став према музици коју ствара и неку врсту аутоцензуре: једна музичка мисао се може изразити на више начина.
Аутор мора да буде одговоран према публици којој је његово дело упућено. То се посебно односи на музику за децу: поред музике прилагођене узрасту деце, ту је и дидактички и васпитни приступ поруке која се кроз текст шаље деци.
Може да се компонује на готов текст или да се ствара најпре мелодија па да се на њу додаје текст и да се уклапа.
Постоје композитори који пишу различите жанрове и сарађују са песницима, односно текстописцима.
Кантаутори стварају и музику и текст и сами изводе своју музику. Они су ослобођени размишљања око извођача што је, такође један важан чинилац у обликовању и презентацији дела.
Композитори најчешће компонују уз клавир или уз гитару. Може јасно да се уочи разлика кроз хармонске склопове, рифове, како се води мелодија – што је условљено начином свирања инструмента итд.
Композитори озбиљне музике имају, кроз музичке облике којих се држе, ширину израза и, што је важно нагласити, сами пишу оркестрацију. Код њих су хармоније много сложеније, док се композитори популарне музике држе чврсте мале форме углавном: строфа – рефрен и у ограниченом хармонском кругу у оквиру дијатонике са ретким проширењима.
Композитори популарне музике сарађују са аранжерима и текстописцима, мада врло често све то и сами раде. Наравно, ту су и извођачи, првенствено мислим на певаче, што цео процес стварања и реализовања чини доста комплексним